In de pers

Fijn, BANG! loopt. De voorstellingen zitten vol. Voor donderdag en vrijdag zijn geen kaartjes meer te krijgen. En de reacties zijn goed. Hieronder de berichten die tot nu toe zijn verschenen.

Reportage op AT5: http://www.at5.nl/tv/uit/aflevering/3992
Recensie: http://www.cultuurbewust.nl/?p=article&c=5&a=199
Interview: http://www.cultuurbewust.nl/?p=article&c=5&a=198
Recensie Parool: http://www.huisaandeamstel.nl/upload/files/Parool%20recensie%20BANG!.pdf

---

BANG!

Zes schrijvers + zes vormgevers + zes regisseurs + tien acteurs + één theater + vier weken + een ontelbaar aantal soorten angsten = BANG! Een theatrale reis door grote, kleine, ernstige, grappige en bijzondere angsten. Ik mocht een dagje meehelpen aan de opbouw en mee-eten met de crew.

Mariska Gunsing
Derdejaars student Redactie en Mediaproductie

Een ding is zeker: als ik van tevoren niet backstage was geweest, had ik heel anders naar het stuk gekeken. Dan realiseer je je pas echt wat een enorme hoeveelheid bloed, zweet en tranen het al die creatievellingen heeft gekost om zo’n stuk in elkaar te zetten. Twee weken geleden vroeg Stefanie (een van de vormgevers van BANG!) me of ik haar wilde helpen met het opbouwen van haar decor. Het is namelijk zo dat BANG! gespeeld wordt in het Rozentheater, wat zes verschillende zalen heeft in plaats van één groot podium. Iedere zaal heeft dus één schrijver, één vormgever, één regisseur en een aantal acteurs. Iedere vormgever maakte van tevoren een maquette die ze daarna uitwerkten tot een echt decor waarin echte acteurs spelen.

Vlak voor de tryouts mocht ik met de crew mee-eten. Anneloes (19), vormgever van het stuk ‘Vanaf nu vergeet ik’ op de zolder van het theater) vertelde me dat ze iedere dag van tien uur in de ochtend tot tien uur in avond aan de decors werken. Iedere dag kookt er iemand anders voor de hele groep. Een heel bijzondere ervaring om een uurtje of twee de knusse, gezellige sfeer te ervaren. De vormgevers zijn allemaal tweedejaars studenten theatervormgeving aan de Hogeschool voor de kunsten in Utrecht (HKU) en zitten ook bij elkaar in de klas. Stuk voor stuk geniale mensen, die onderling een hoop lol beleven terwijl ze vol passie aan de decors en kostuums werken.

Vrijdag 9 oktober was het dan eindelijk zover, de première. In de foyer kreeg ik een wit, vierkant papiertje met een vette letter ‘D’ in mijn handen gedrukt: de route die ik ging lopen. Stefanie lobbyde meteen ook een nummertje D bij de ingang zodat ze gezellig met me mee kon lopen. Iedere route ziet vier stukken, waarbij tijdens het laatste stuk iedereen weer bij elkaar komt in de grote zaal. Route D begon in ‘Sporen’, het stuk van Stefanie. Hierin verbeelden een man en vrouw de angst voor vergankelijkheid: De vergankelijkheid van mensen, van relaties, van alle momenten die verdwijnen in het niets. Stefanie’s decor bestond uit een kamer met bed en televisie, waar langwerpige opengewerkte stroken op verschillende hoogtes in de muren zaten. Door deze stroken kon het publiek letterlijk een kijkje nemen in het vergankelijke leven van een vrouw die een man uitnodigt naar haar leven komen te kijken. Heel bijzonder om echte acteurs te zien spelen in een decor die door een vriendin is ontworpen en in elkaar is gezet. De acteurs speelden trouwens ontzettend goed. Ze creëerden met hun spel en het decor een heel eigen sfeer, de sfeer van vergankelijkheid.

Na een daverend applaus werden we door de D van Dokter naar de volgende zaal geleid. We kwamen terecht op de zolder van Anneloes. Deze was zo goed als donker met hier en daar een verlicht voorwerp op een sokkel, zoals een bus deodorant, een fles cola, tampons en een toetsenbord. We werden door een gang met doorzichtige muren naar een kamertje geleid waar twee dames met een grijs mantelpak en All-Stars aan op een soort hoge vierkante stoelen zaten. Om hen heen stonden kisten waarop we mochten gaan zitten. Doodse stilte. Opeens begint een van de dames langzaam en zacht te praten: ‘Vanaf nu vergeet ik…’. De ander volgt haar voorbeeld. Ze gaan door tot er een ritme in hun tekst ontstaat en je een waterval aan doemgedachten over je heen krijgt, welke soms beangstigend en soms grappig of bijzonder zijn. Soms draaien ze zich opeens met een ruk om en staren je recht in je ogen aan terwijl ze je vertellen dat je van cola light kanker krijgt. Ik probeerde strak terug te kijken, maar na een tijdje keek ik toch maar weer de ander kant op. Een heel bijzondere ervaring om zo direct in het spel te zitten. Ik ging na afloop ook heel erg nadenken over alle angsten die ze uitspraken. De conclusie die ik eruit trok, is dat mensen voor veel te veel dingen bang zijn en daarom vergeten te genieten van het leven.

De Dokter leidde ons weer terug naar de foyer en ik realiseerde me wat een enorm doolhof het Rozentheater eigenlijk is. De foyer was omgebouwd tot een club, waar twee geliefden de laatste dag van de aarde vieren. In ‘Ademsnak’ staat weloverwogen en vaak angstig leven tegenover hoogmoedig en zorgeloos leven.

Het laatste stuk ‘Terminale staat’, waarin alle acteurs en ook al het publiek weer bij elkaar komt, gaat over de economie van angst. Een zichzelf in stand houdend systeem van het verzinnen van oplossingen van problemen die we zelf creëren. Humor en verdriet over ziekte en dood worden daar op een briljante manier gecombineerd.

Hoe meer ik over mijn ervaringen schrijf, hoe meer ik ga beseffen hoe uniek deze voorstelling is. Nog nooit heeft een voorstelling mij op zo’n positieve manier aan het denken gezet. Gaat het absoluut zien!