Mijn grootste angst is de vergankelijkheid, van mensen, van relaties, van al die momenten die tezamen een leven vormen. Mijn op één na grote angst is om in dat vergankelijke leven volledig op jezelf teruggeworpen te worden, zonder dat er iemand getuige is geweest van je bestaan. Sporen gaat hier over. Wat gebeurt er met al die momenten die verdwijnen in het niets, zonder dat er een spoor van achterblijft. Ook in de wereld om mij heen zie ik dat mensen de behoefte hebben om hun bestaan vast te leggen en openbaar te maken voor anderen, ook al zijn dat volstrekte vreemden. Maar ziet de ander wel wat jij wilt dat hij ziet? Kun je iemand tegelijkertijd dichtbij laten komen en op afstand houden? Ik hou van dit filosofische, conceptmatige denken in het theater. Met regisseur Roel Adam heb ik onderzocht hoe dat concreet te maken en te vertalen naar de vloer. De spelers werkten aan de hand van mijn tekst. Samen hebben we een wereld gebouwd van een vrouw en een man. Zij nodigt hem uit om naar haar leven te komen kijken. Wij nodigen het publiek uit om daar getuige van te zijn.
Regie: Roel Adam. Spel: Tjebbo Gerritsma, Mik van Goor. Vormgeving: Stefanie Bonte.
Regie: Roel Adam. Spel: Tjebbo Gerritsma, Mik van Goor. Vormgeving: Stefanie Bonte.
Foto: Sanne Peper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten